Szkic Wstępny: Ołówkiem na papierze lub bezpośrednio na desce materiał
Nadanie Formy: Wycinanie konturów piłą ręczną/włosową, następnie dłutowanie, szlifowanie i polerowanie proces
Pirografia (Wypalanie w Drewnie): Obowiązkowy "drugi szkic", wypalanie wyrazistych konturów na śladach ołówka metoda
Malowanie i Wykończenie: Nakładanie farb (głównie akrylowych) i zabezpieczanie lakierem bezbarwnym wykończenie
Kontekst Narracyjny: Każdej ukończonej pracy towarzyszy ręcznie spisana notka o postaci, definiująca jej tożsamość i rolę w Planecie tożsamość
Michał jest samoukiem, który opanował wszystkie techniki „po swojemu”, bez formalnego wykształcenia artystycznego. Jego metody są czyste i w pełni autorskie, wypracowane przez lata samotnych eksperymentów.
Elementy Charakterystyczne
Detal Pirograficzny
Mimo że wypalone linie często znikają pod kolejnymi warstwami farby, Michał kontynuuje tę technikę z miłości do zapachu drewna traktowanego ogniem (zobacz cytaty). To "podwójne szkicowanie" (ołówek, potem pirograf) jest fundamentalne dla jego procesu.
Obrazy Dwustronne
Początkowo podyktowane oszczędnością materiału, malowanie po obu stronach ewoluowało w formę „aktywnej interakcji z dziełem”. Pozwala na konfrontację z alternatywnym konceptem lub „innym dziełem alternatywnym, wyrastającym” z tej samej materii, odzwierciedlając jego „autorską filozofię sztuki z dualizmem jako określeniem dominującym”.
Found Objects i Bricolage
Michał śmiało włącza do swoich prac „druciki, gwoździe – słowem, resztki, odpadki”. Użycie tych niekonwencjonalnych materiałów wpisuje się w koncepcję Art Brut i pojęcie „bricolage’u” Claude’a Lévi-Straussa – świata złożonego z fragmentów.
Materiały i Zmysłowe Połączenie
Drewno Lipowe
Głównym tworzywem jest drewno lipowe. Wybór ten ma podłoże emocjonalne i intuicyjne. Michał „uwielbia zapach wypalanego drewna” i aromat lakieru (zobacz cytaty). Opisuje to jako „egocentryczną motywację sensualną”, niedostępną racjonalnej logice. Drewno ma też wymiar symboliczny: materia, która „żyła, ale została przeznaczona na użytek i intencjonalnie uśmiercona”, a następnie „zahibernowana względem postępującej dematerializacji”, stając się „idealną substancją, aby zmaterializować ducha świata przedstawionego Planety Pana Misia”. Rezonuje to z motywem „post mortem” w jego uniwersum.
Inne Media
Poza drewnem, Michał tworzy także na płótnach, deskach i listwach ze sklejki.
Formaty i Skala
Figurki: Ręcznie rzeźbione w drewnie, zazwyczaj 20–35 cm wysokości format
Rzeźby i Płaskorzeźby: Tworzone z drewna forma
Obrazy: Na drewnie, płótnie, deskach i listwach ze sklejki, od 20×15 cm do ok. 80 cm, często dwustronne skala
Instalacje: Unikalne obiekty przestrzenne, jak „Opuszczona Chata w Lesie” forma
Geneza i Ewolucja
Jako dziecko narysował tysiące postaci w „jednolitej szacie graficznej, tożsamej z wyglądem współczesnych figurek”, inspirowanych jego niezmiennymi snami. Na zajęciach technicznych odkrył **pirograf**. Jego problemy z perspektywą w rysunku naturalnie pchnęły go ku **rzeźbie i twórczości przestrzennej** – przestrzeń rozwiązała to, co komplikowała płaska powierzchnia. Ta samoistna ewolucja jest charakterystyczna dla Art Brut.
"Szopa"
Michał pracuje sumiennie każdego dnia w swojej „Szopie” – przydomowej altance przekształconej w jego atelier, „laboratorium wyobraźni” i „manufakturę marzeń”. Nazwa „Szopa” jest zwodniczo skromna; to ogrzewany domek z prądem, ale Michał po prostu tak go nazywa. Artysta „nie rozumie wymiaru czasu” ani dni tygodnia, co pozwala mu tworzyć „we własnym rytmie… wyjęty spod dyktatu kalendarza i codziennej pogoni za zegarkiem”. Ta autonomia jest kluczowa dla jego kreatywności.
Wybór materiałów i technik Michała wzorcowo ucieleśnia definicję Art Brut. Jego sztuka jest samorodna, intuicyjna, wynikająca z głębokiej wewnętrznej potrzeby ekspresji. Brak formalnego wykształcenia i tworzenie po swojemu” odzwierciedlają ideę sztuki surowej, nie uczesanej przez jakiekolwiek konwencje. Konceptualny rys, jakiego sztuka Pana Misia nabiera dopiero z perspektywy makro, gdy losy pozornie niezwiązanych postaci zaczynają się przeplatać (wspólnymi traumami, wrogami, więzami krwi, emocjami) charakteryzuje unikalny styl. Niewiele jest tutaj świadomego planowania - a to jak symbole przeplatają się, wzajemnie rezonują i nawzajem się podbijają - świadczy o nawiązywaniu w chaotyczny sposób do tego samego ideogramu, pełniącego rolę "centrali szyfrów". Jego styl jest „prehistorycznie” autentyczny i „współcześnie brawurowy”, wymykający się standardowym szufladkom, podobnie jak sam autor.
